آموزش حضوری و غیرحضوری دانشجویان کتابداری و اطلاع رسانی در ایران: مطالعه تطبیقی

هدف: با توجه به انفجار جمعیت و افزایش روزافزون متقاضیان آموزش و گسترش سریع فناوری های اطلاعات و ارتباطات، سیستم­های آموزش حضوری به­تنهایی پاسخگوی نیازهای متقاضیان نیستند، در نتیجه، آموزش­های غیرحضوری (پیام نور) گسترش یافته ­است. هدف از این مقاله مقایسه آموزش­های حضوری و غیر­حضوری از جنبه­های مختلف در حوزه  کتابداری و اطلاع­رسانی می­باشد. روش/ رویکرد پژوهش: روش پژوهش حاضر پیمایشی ـ تحلیلی و از نوع کاربردی  است. برای گردآوری اطلاعات از روش نمونه­گیری طبقه­ای استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از روش­های آمار توصیفی و استنباطی، و برای تحلیل داده ها نیز از نرم افزار آماری اس.پی.اس.اس استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان می­دهد که کمتر از نیمی از دانشجویان دانشگاه پیام نور از شیوه آموزشی خود رضایت دارند که این میزان در دانشجویان دانشگاه­های دولتی 69 درصد می­باشد. در دانشگاه­های پیام نور به ترتیب 5/54 درصد دانشجویان غیرحضوری از شیوه مشاوره و آموزش استادان خود، 49 درصد از شیوه عملکرد کادر آموزشی، 2/37 درصد از فضای آموزشی نامناسب، 9/35 درصد از خدمات کتابخانه­ای نامناسب و منابع و کتاب­های درسی بیشترین میزان نارضایتی را دارند. در دانشگاه­های دولتی تهران، 3/59 درصد دانشجویان از شیوه مشاوره و آموزش استادان و 1/8 درصد از شیوه عملکرد کادر آموزشی ناراضی هستند؛ درحالی­که درصد کمتری از دانشجویان حضوری از امکانات رفاهی نارضایتی دارند. میزان رضایت از توانایی استادان در تدریس در هر دو نظام آموزشی در حد متوسط بوده است. نتیجه گیری: نتایج نشان می­دهد که میزان رضایت دانشجویان حضوری از شیوه آموزشی خود بیشتر از دانشجویان غیرحضوری (پیام نور) می­باشد. به­کارگیری بیشتر فناوری­های آموزشی و مواد کمک درسی و نیز تجهیزات و امکانات در افزایش میزان رضایت دانشجویان پیام نور می تواند تأثیرگذار باشد.